Ik ben oud-politieman. Na de opleiding gevolgd te hebben ben ik in Rotterdam gaan werken. Ik heb bij de geüniformeerde dienst gewerkt, heb de ME-opleiding gedaan en erin gewerkt en daarnaast nog het nodige andere werk binnen de politie. Altijd heb ik mijn werk met plezier gedaan. De reden dat ik bij de politie ben gegaan was omdat ik niet tegen onrechtvaardigheid kan. Daarnaast was het ‘er zijn voor de samenleving’ eveneens erg belangrijk voor mij.
Ik zal enige inzage geven in mijn persoonlijke achtergrond. Ik kom uit een gezin van vader, moeder en drie jongens. Ik ben de oudste van de drie kinderen. Zolang dat ik mij kan herinneren moesten wij als kinderen thuis op eieren lopen. We zijn alle drie zowel fysiek als ook psychisch mishandeld. Als kleuter, kind dan wel tiener ben je machteloos als het gaat om geweld. Mogelijk heeft dat gegeven ertoe bijgedragen dat ik toentertijd bij de politie ben gegaan.
Tijdens mijn politietijd heb ik genoeg meegemaakt. In bepaalde gevallen moet je optreden en moet je geweld gebruiken. Dat is inherent aan het politiewerk. Maar je moet er ook zijn om hulp te verlenen aan hen die dat behoeven. Toen artikel 28 van de Politiewet. Dat artikel kon je ongeveer dromen. Als ME werd er opgetreden bij voetbalrellen of ter ondersteuning van bijvoorbeeld een AID. Geweld werd, indien het gebruikt moest worden, altijd proportioneel gebruikt. Op het moment dat een verdachte onder controle was stopte je met het toepassen van dat geweld. Doorgaan was ook niet nodig omdat veelal genoeg collega’s om je heen had die de veiligheid borgden.
Tijdens de opleidingen werd er veel aandacht geschonken aan de proportionaliteit. Ook werd er gewezen op eigen verantwoordelijkheid en dat het “Befehl ist befehl” niet opgaat voor de politie. Nederland was een rechtstaat en de politie diende dat te bewaken.
Na wat jaren Rotterdam vroeg ik overplaatsing aan naar het zuiden van het land en kwam ik in Venlo te werken. Daar ben ik in vrij korte tijd gedemotiveerd geraakt en vervolgens ben ik gestopt bij de politie. Ik moest namelijk productie maken, hetgeen inhield dat ik bonnen moest schrijven. Dat strookte niet met mijn kijk op het vak politieman. Het politiewerk bestaat uit veel meer dan bonnen uitschrijven. Mensen straffen, want dat doe je, doe je omdat iets totaal niet kan/mag. Niet omdat er iemand hoger in de hiërarchie zegt dat hij/zij meer bonnen wil zien.
Ik ben vervolgens in het verzekeringswerk terecht gekomen, heb de nodige opleidingen gevolgd en kwam daarna bij een logistieke dienstverlener te werken op de afdeling verzekeringen. Mijn taken werden breder en daardoor kwam ik regelmatig in contact met zowel de regionale politie als ook de Landelijke Eenheid. Contact met hen ervoer ik als zeer prettig en het voelde bijna als vanouds. Die contacten zijn nog steeds zeer prettig.
Na jaren kwam de ellende veroorzaakt door het huiselijk geweld steeds meer aan de oppervlakte en ik heb dan ook hulp gezocht. Mijn klachten bestonden uit lange depressieve periodes, verwijdering van mensen, het niet durven openstellen naar anderen, wantrouwen, als ook bij tijd en wijle suïcidale gedachten. De gestelde diagnose is PTSS die vrij diepgeworteld zit omdat het een erg lange periode (van peuter tot ongeveer 20-jarige leeftijd) betrof waarin ik onder hogedruk/spanning diende te functioneren.
Ik heb vanaf eind 2013 inmiddels de nodige therapieën gehad. Daaronder EMDR, schema-therapie en groepstherapie. Het was vooral een gevecht met mijzelf. Veel depressiviteit en erg donkere gedachten. Een ding is voor mij altijd erg belangrijk geweest en dat is mijn vrijheid. Het kunnen gaan en staan is voor mij van groot belang omdat ik op die manier vaker mijn hoofd ‘leeg’ kan maken.
Daarnaast wil ik mensen kunnen zien. Mijn afweermechanismen scannen de godganselijke dag mijn nabije omgeving. Ik ben altijd alert op mijn omgeving. Dat begon iets af te nemen.
Vervolgens wordt het maart 2020 en werden we geconfronteerd met een eerste ‘intelligente’ lockdown. De fysieke therapie, we kwamen als groep iedere week bij elkaar, werd omgezet naar therapie via ZOOM. Het was vreselijk. Met de week werd ik somberder. Gelukkig duurde die periode niet erg lang en het was een opluchting om daarna weer samen te komen met de groep. Tot december 2020. Toen werden we helemaal opgesloten. 1 persoon bezoek per dag. Nu had ik al erg weinig bezoek maar dit zorgde ervoor dat ik feitelijk alleen kwam te zitten. Mondkapjes werden verplicht gesteld. De avondklok werd ingevoerd. En waarom? Omdat enkele virologen dat kennelijk willen. Ik zag en zie er nog steeds geen reden toe. Voor de mensen die nu gaan denken dat ik ‘wappie’ ben, ik kan jullie geruststellen, dat is niet het geval. Ik denk dat er erg weinig mensen echt zo wappie zijn als de leden van het OMT en regering. De maatregelen die zij bedachten brachten mij ertoe dat ik serieus begon te overwegen om mijn leven te beëindigen. Uiteindelijk mag je overal aan doodgaan behalve aan covid19.
Door heel veel steun van mijn groepsgenoten, mijn therapeuten, enkele van mijn collega’s, en enkele erg goede vrienden leef ik nog steeds. Ik werd gewezen op het bestaan van Artsen Covid Collectief en op het bestaan van Blue Truth. Mensen die eenzelfde kijk hebben op de huidige situatie. Mensen die meer zien dan een naar virus onder de naam Covid19. Mensen die verder kijken dan hun neus lang is en oprecht bezorgd zijn over de huidige situatie.
Als ik kijk naar de politie-inzet dan draait mijn maag zich vaker om. Het meest erge vond ik het zinloos in elkaar slaan van een man op het Malieveld door enkele ME’ers. Dat was, ook al zou de man van tevoren hebben staan te zwaaien met een ketting en met iets scherps eraan, buitenproportioneel. Die man was onder controle en dan stop je direct met het gebruiken van dergelijk excessief geweld. Een dan ook nog een politiehond laten bijten…te zot voor woorden. Dat heeft, in mijn optiek, niets meer te maken met het uitoefenen van je werk maar met ongecontroleerd geweld dus zware mishandeling dan wel poging doodslag.
Ik snap ook dat steeds meer politiemensen er moeite mee krijgen om hun werk met plezier uit te oefenen. Naar het schijnt wordt er van zeer hogerhand opdracht gegeven om bij het minste of geringste het meest excessieve geweld te gebruiken. Hoe kun je dat tegenover jezelf verkopen als politieman. Ik zou dat niet kunnen omdat ik absoluut weiger een absurd gegeven bevel uit te voeren. Je moet wel gewoon blijven nadenken bij wat je doet en je moet jezelf iedere dag recht in de ogen kunnen kijken en jezelf afvragen of je goed bezig bent met je werk.
Ik probeer mij te verplaatsen in zowel de demonstranten die tegen de maatregelen zijn als ook in de politiemensen die daarop ingezet worden. Als ik vanuit mijn perspectief naar de demonstraties kijk dan zou ik daar, als ik ME’er zou zijn, niet warm of koud van worden. Mensen die op de grond zitten, een enkeling verkleed, een enkeling met wat geschreeuw, welke dreiging gaat daarvan uit? Als er dan middelen zoals beredenen (paarden), honden, waterkanon worden ingezet dan krijg ik al een vraagteken boven mijn hoofd. Is dat nu nodig? En als je dan vervolgens ziet hoe er wordt geslagen, hoe mensen omver worden geduwd, worden geschopt, hoe er over fietsen wordt heen gereden dan verdwijnt dat vraagteken en komt er woede bij mij op.
Als je dan hoort dat dit het gevolg is van een bevel van hogerhand, en die gaat volgens mij helemaal tot aan Grapperhaus en Rutte, dan vraag ik mezelf af hoe een gedeelte van de Nederlandse politie de laatste jaren is opgeleid. Ik hoop toch niet dat dit is volgens het Befehl ist Befehl principe want dat zou mij erg somber stemmen.
Wat Rutte, Grapperhaus of wie dan ook wil, het eigen gezonde verstand blijven gebruiken lijkt mij het beste. Als demonstranten met stenen, metalen palen, et cetera gaan gooien dan dient daar tegenop te worden getreden. Je als politieman helemaal in elkaar laten schoppen is ook uit den boze. Maar andersom is ook absoluut af te keuren. Mark Rutte, Ferdinand Grapperhaus, Femke Halsema, ze zouden mij wat kunnen. Ik zou mezelf recht in de ogen kunnen blijven kijken. Ik hoop dat alle politiemensen dat ook bij zichzelf kunnen blijven doen. Treed op, op een rechtvaardige wijze. Ik hoop dat de demonstranten ook op een respectvolle manier omgaan met de politiemensen. Mogelijks zijn er meer politiemensen dan je denkt die er hetzelfde over denken als jullie. Het zou mij niets verbazen.
Auteur: Maarten de Graauw
Ik snap de frustratie en de druk onder politiemensen.
Ofschoon ik een gefundeerde hoop heb, dat deze wereld ten goede zal veranderen niet doof mensen, ben ik begaan met mensen, die getraumatiseerd zijn geraakt.
Agenten worden in zekere zin dubbel belaagd. Vaak is er onrecht wat je moet zien, soms de verschrikkelijkste dingen. Wat men noemt second victimisatie. Het zien van onrecht tegelijk met gehavende mensen ,(verkeerspolitie bv). Het kan niet anders, dat dit heeft een breekpunt.
Toch reageer ik hier weer eens op met mijn werk als niet psychologisch traumatoloog om in veel korter tijdbestek trauma te verwerken. Dat hoeft geen jaren te duren en je gevecht tegen trauma is maar kort. Zodra het gesprek is begonnen, is het voornaamste gevecht achter de rug.
Met deze methode kunnen in enkele gesprekken (Nucleus) heftige trauma’s verwerkt zijn.
In geval van jou, Maarten zouden enkele gesprekken een paar episodes uit je jeugd verwerkt kunnen zijn. Dat maakt je meteen traumatesitenter. Eigenlijk zouden alle politiemensen hiervan moeten kunnen profiteren. Dit is geen debriefing, wat vaak juist tegenovergesteld werkt.
Nucleus methodiek is nog onbekend, behalve bij mensen die geboote zorg werken (ehbb).
Het ga je beter, Maarten.
Vind bovenstaand aanbod van randy schmidt niet ok.
Maarten geeft een moedig en uitgebreid overzicht van zijn leven: hier een ´slaatje uit willen slaan´ deugt niet. De grammatica in deze mail trouwens ook niet.
Ik zou Maarten een hart onder de riem willen steken (per brief), heb daarvoor een postadres nodig. Is dat er ?
Vr.gr. Janna
Maarten, dank voor je verhaal. Het excessieve geweld zoals te zien is hoort niet in Nederland thuis. Dat hoort in principe nergens thuis. Door de jaren heen heb ik de meest gruwelijke en extreme vormen van geweld gezien dus evident dat ik daarop reageer. Interne conflicten zijn daarbij koploper als het gaat om extremiteiten, ik zie dan ook de tweespalt die de overheid veroorzaakt en de neerwaartse spiraal waar Nederland langzaam maar zeker in gaat.
Juist hierin hoort de politie onpartijdig te zijn en te kijken naar de feiten in plaats van het fabeltje van de regering. De regering is niet de werkgever, dat is de burger, hoe clichématig ook. Echter staat deze regering niet meer in dienst van het volk en is er een hele lijst met misdaden waarin ze zich schuldig maken. Het zou de politie sieren om niet naar de politiek te luisteren maar naar de feiten te kijken en aan de hand daarvan te handelen. Zoals het hoort in een democratische rechtsstaat met een scheiding van de machten