Het is de tijd van trending hashtags die breed worden uitvergroot in medialand en op de digitale platforms. Waar menig onderwerp hoogtij viert, zoals de dickpics en het breed uitgemeten gedrag van mensen die blijkbaar een grens hebben overschreden, moeten andere onderwerpen wijken doordat zogenoemde feitencheckers de zogenaamde complottheorieën weren. Het grensoverschrijdende gedrag van de overheid (en de dickpics die we van die politici moeten aanschouwen, want hoe je het ook wendt of keert, het zijn nu eenmaal ‘assholes’) met hun wansmakelijke gedrag en het leed wat hun beleid heeft veroorzaakt in de samenleving.
De politieorganisatie gaat vol overgave mee in het narratief van de Haagse poppenkast. Het blind vertrouwen in de overheid dat de wetsdienaar wordt geacht te hebben wordt berispt zodra men zich hier openlijk tegen verzet. Maatschappelijke onvrede hebben mag, maar dit moet je als politieambtenaar voor je houden.
Ook ik was ooit zo’n klootzak die mensen die geen anderhalve meter aanhielden een bekeuring aansmeerde en die ruw ingreep bij feestjes omdat er teveel mensen tegelijkertijd in een pand aanwezig waren. Met het schaamrood op de kaken denk ik hieraan terug. Wat bezielde mij om te handhaven op maatregelen die buiten alle proporties waren? Waarom greep ik in terwijl mensen gewoon sociaal gedrag vertoonden, zoals een mens behoort te zijn. We zijn sociale wezens. Geen mens zou in eenzaamheid mogen sterven, ongeacht wat er speelt in de wereld. Geen mens zou zijn vrijheid moeten inleveren omdat hij niet voldoet aan hetgeen wordt opgelegd door wat invloedrijke personen die achter het politieke landschap de kleur bepalen.
Vroeger werd een wetsdienaar geacht zelf na te denken en als hij vraagtekens stelde bij een order dit in eerste instantie te weigeren en het vervolgens bespreekbaar te maken. Tegenwoordig wordt geen tegenspraak geduld. Heb je een IBT-dag, dan is vooraf testen verplicht. Weiger je om je te laten testen, dan rest een andere functie waar geen IBT-vaardigheden voor zijn vereist. Het is treurig gesteld met de politieorganisatie. Menig politiecollega verlaat momenteel de dienst (het beroep waar hij ooit als jong ventje voor had gekozen, om zijn medemens in nood te kunnen bijstaan), omdat hij de politieorganisatie niet meer herkent als zijnde de organisatie waar hij ooit voor koos en zich hiermee niet meer mee wil en kan vereenzelvigen. Er heerst een dusdanig onveilig werkklimaat waardoor menig diender al tijden ziek thuis zit.
BlueTruth probeert hier iets in te betekenen door de verbinding te maken met de politieorganisatie en de politiecollega’s in actieve dienst, maar wordt weggezet als een groep politiemedewerkers die gelooft in complotverhalen en de realiteit kwijt is. Niets is minder waar. De politiemedewerkers die blind vertrouwen hebben in de overheid geloven juist in het complot dat de politiek en de media ons voorschotelt. Dit in tegenstelling tot de achterban van BlueTruth die aan waarheidsvinding doet.
BlueTruth tracht aan de hand van juridische en wetenschappelijke feiten inzichtelijk te maken wat er op het wereldtoneel overduidelijk niet klopt. Veel politiemedewerkers weigeren enige vorm van onderzoek te doen. Helaas stellen zij zich niet open voor hetgeen de achterban van BlueTruth probeert duidelijk te maken, namelijk dat er hele andere zaken op de achtergrond spelen waar ook zij en hun kinderen en kleinkinderen uiteindelijk de dupe van zullen worden, wij allemaal dus. De beperkte vrijheden die we krijgen als we gehoorzaam opvolgen wat een handjevol machthebbers op de achtergrond bepaalt, zijn niets meer dan privileges op basis van hoe braaf je als burger bent. In tal van landen is dit plan reeds uitgerold. Dit zorgt er uiteindelijk voor dat wij allemaal de lul zijn, en daarbij zijn de dickpics die nu de ronde gaan nog niets.
Met klem wil ik het volgende verzoek doen aan al mijn politiecollega’s. Doe onderzoek naar wat er werkelijk gaande is. Doe je het niet voor jezelf, doe het dan voor iedereen die je dierbaar is.
Een voormalige politieman
