Tsja, daar zit je dan. Eindelijk een zonnige zondag maar je hebt soort van wellicht misschien iets beloofd. Of eigenlijk bleef die gast van BlueTruth, nee niet dat ding op je telefoon, zeuren om een stukkie tekst. Om meerdere redenen, snap dat wel, natuurlijk mijn journalistieke achtergrond en voor wie ooit een aangifte heeft gedaan én terug gelezen met een rode pen bij de hand…. Precies, dan snap je punt twee.
Afijn dan wel enfin, dagen maalwerk omdat het om verbinding moet gaan. Daar zijn ze blijkbaar allemaal dol op waardoor ik me afvraag waarom ze dan in vredesnaam bij de plisie zijn gegaan en niet de helpdesk van KPN.
Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat het me lastig afging. De beelden van het Malieveld staan nog steeds op mijn netvlies. En dat maakte me eigenlijk niet een beetje boos maar dermate pislink dat telkens als ik er een paar zag mijn bloed ging koken.
Journalisten horen net als plisiemedewerkers aan waarheidsvinding te doen. Even met een kammetje scheren; dat is kapotstukdeaud en de waarheid ligt gekneveld in de kofferbak naast vrouwe Justitia.
Want of je nou wel of niet geloofd wat de Reichsoverheid uitbraakt, je hebt gewoon grondrechten. Die staan in graniet gebeiteld, althans dat horen ze. Daar zijn de afgelopen eeuwen genoeg mensen voor gesneuveld om ze in ieder geval met wat meer respect te behandelen.
Ben ik een aluhoedjes dragende kumbaja zingende wappie? Nee, en degene die dat in mijn gezicht zegt hoort twee (2) klappen. Maar goed, even terug naar verbinding in plaats van brave huismoeders al galopperend neer te knuppelen. Hoewel dat best spannend klinkt.
Ik kan me de nachten nog herinneren dat ik op de motor van Amsterdam naar huis reed en met de jongens van de KLPD vol gas in formatie naar Driebergen ging waar ze af moesten. En dezelfde motoragenten die probeerden me bij te houden op de KTM, lukte natuurlijk niet dus wacht je ze op. En vervolgens vragen ze of ze er even op mogen rijden. Duh, echt niet. Eerst beter leren rijden.
Of de motoragent in Den Haag. Ik had daar een afspraak met een zakenrelatie en zocht me al een half uur de pestpokke. Kom je eindelijk het juiste straatnaambordje tegen, is het GRMBL eenrichtingsverkeer én een agent op zijn BMW brommertje die verderop al iemand staat te bekeuren … Nou dikke lul drie (3) bier maar ik ga dus echt geen motor van 270 kilo de straat in duwen. Dus, stapvoets met open vizier over het fietspad, fuck it. Tuurlijk, stoppen, wachten tot de koekblikbestuurder zijn felbegeerde prent heeft en mijn rijbewijs laten zien. Ik zeg dat ik al een half uur aan het zoeken was, het bord gezien heb en hem ook zag staan maar geen 270 kilo ga duwen. Uiteraard geen bekeuring. Wellicht dat de zwart leren broek het deed.
Of de twee dames van de dierenpolitie die aanbelden na een melding over een verwaarloosde hond. Niet bij mij bij de weg. Dus doe ik open en word bijkans de deur uit getrokken door de oudste dierenpoesagente. Of ik even mee kon lopen want de bewoner stond bekend als vuurwapengevaarlijk. Uhm, ok, krijg ik dan die Glock?
En zo kan ik nog een waslijst aan aanvaringen met de plisie tikken, ervaringen die mij eraan herinneren dat er, ondanks dat belachelijke pipo de clown uniform, mensen in zitten. Mensen die niet allemaal hetzelfde zijn en niet allemaal hetzelfde denken. En die mensen mis ik. Dat stukje menselijkheid, dat stukje begrip over en weer.
Maar, echter danwel edoch, de waarheid is niet onderhandelbaar, te verdraaien, te verstoppen of te negeren. De waarheid is autistischer dan een medewerker van het staatsincassobedrijf en maar op één (1) manier uit te leggen. Die waarheid is/was ons werk.
Auteur: Robert Meij